یکی از مهمترین تحولات بخش کشاورزی در کشورهای در حال توسعه، چرخش روزافزون به سیستمهای کشاورزی مبتنی بر بازار است که میزان تقاضای فعلی و آینده برای موادغذایی، مواد اولیه و نیروی کار را در فرایند تولید در نظر میگیرد. برای پاسخگوی نیازهای مصرفکنندگان و در پاسخ به این تقاضا، سطح هماهنگی بالایی در میان همه عاملان درگیر در زنجیره تأمین، برای تولید محصولات کشاورزی لازم است تا امنیت غذایی و پایداری محیط زیست را تضمین کند. در عین حال، اطمینان از اینکه این زنجیرهها بصورتی توسعه مییابند که امنیت غذایی حاصل شود، سطح معیشت کشاورزان خرد ارتقاء یابد، توسعه صنعت تحریک شود و تقسیم ارزش ایجاد شده در طول زنجیره به نفع شرکای عمومی و در راستای اهداف ملی اقتصادی- اجتماعی به صورت عادلانه باشد؛ بسیار حائز اهمیت است. بنابراین، وابستگی متقابلی میان اهداف عمومی و شرکای خصوصی در توسعه زنجیرههای ارزش ایجاد میشود.
برای پرداختن به این چالشها، ارتقاء سطح گفتگو و اقدام هماهنگ بین طرفین لازم است، چرا که یک شریک به تنهایی نمیتواند تمام مسائل را حل کند. اساس ارتقاء «مشارکت عمومی- خصوصی»ها برای توسعه زنجیره ارزش بصورت زیر است:
- عاملان و فعالان بخش خصوصی میدانند که فرصتهای بازار و پتانسیل رشد در آن، به تأمین مداوم مواد اولیهای که مطابق با استانداردهای کیفی هستند بستگی دارد. با این حال، این عاملان ممکن است فاقد مهارتهای فنی لازم، دانش محلی و شبکههای مبتنی بر اعتماد برای سازماندهی تأمینکنندگان مواد اولیه، مشارکت آنها در توافقات تولید و اتصال آنها به خدمات پشتیبانی نظیر خدمات مالی باشند. شرکای عمومی (که اغلب توسط سمنها حمایت میشوند) در جهت رسیدگی به برخی از این موضوعات، میتوانند بهعنوان تسهیلکننده برای کمک به پر کردن شکاف میان کشاورزان و حلقههای زنجیره ارزش (شامل شرکتهای کوچک و متوسط)، با ترویج برنامههای جامع و افزایش پتانسیل برای تأثیرگذاری، عمل کنند.
- با افزایش نگرانی و مطالبه مصرفکنندگان، شرکتهای بینالمللی و داخلی برای بروز رفتارهای مسئولانه تحت فشار بیشتری قرار میگیرند، تا شناسایی و ایمنی محصول را مطابق با استانداردهای بینالمللی غیردولتی، مانندGlobalGAP، تجارت منصفانه و گواهینامه ارگانیک (در میان سایرین) نشان دهند. از سوی دیگر، دولتها نیز با اطمینان پیدا کردن از رعایت استانداردهای بینالمللی بهداشتی و گیاهی- بهداشتی، علاقهمند به حمایت از مصرفکنندگان داخلی و شهرت خود در بازارهای بینالمللی هستند.
- در بیشتر موارد، شریک خصوصی بهعنوان محرک مشارکت، برای به حداکثر رساندن فرصتهای بازار از طریق پایداری تأمین مواد اولیه و اهرم مالی، دانشی و مهارتهای تکمیلی، برای بخش عمومی در نظر گرفته میشود. این فعالیتها اغلب به دنبال دستیابی به مزیتهای ورود در بازارهای توسعهنیافته انجام میشود. با این حال در برخی موارد، شریک عمومی میتواند با ایجاد شرایط لازم برای توسعه زنجیرههای خاص کالا از طریق طراحی برنامههای ملی یا رویکردهای منطقهای، به عنوان محرک مشارکت عمل کند. این برنامهها معمولاً شامل سازوکارهایی برای فراهم نمودن مناسب محیط (به عنوان مثال از طریق مقررات ساده و مشوقهای مالیاتی) و/ یا ترویج ورود گستردهتر بخش خصوصی از طریق سازوکارهایی مانند طرحهای کمک مالی رقابتی برای شرکتهای کوچک و متوسط و تشکلهای کشاورزیها هستند.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.